Χαιρετισμός

Αγαπητέ Κε Καθηγητά,

Πρίν φύγετε (αν θυμάστε) σας είπα μόνο «καλό απόγευμα». Γιατί θέλω να αποφεύγω τους αποχαιρετισμούς. Η «αποχή» σας θα αφήσει εποχή πάντως. Ήταν σα τις πρόβες  χαρισματικού πολυτάλαντου μαέστρου με μια επαρχιακή «μπάντα» στην οποία όλοι οι μουσικοί φροντίζουν τη φούντα στο καπέλο τους και όχι τη μελέτη της παρτιτούρας τους . Κάποιοι δε από αυτούς φρόντιζαν να γυαλίζουν και τις μπότες του μαέστρου με ιδιαίτερη επιμέλεια, μπας και έτσι τους βγει και καμιά νότα σωστή. Κι ο μαέστρος με μια «απροσδιόριστη» καταστροφική αφέλεια, μια αδιαμφισβήτητη σιγουριά γνώσης και μια απερίγραπτη μοναξιά, πέρναγε ώρες με ένα ωκεανό από μουσικά κείμενα, αλλά δυστυχώς τόσο ακατανόητα από τους άλλους.

Το γραφείο σας ηταν ένας ουρανός γεμάτος ρωγμές. Ένας κήπος συνεχώς  να τον σκάβουνε κάποιοι «αυτοαποκαλούμενοι σοφοί θεράποντες» χωρίς ποτε να τον καλλιεργούν, παρά μόνο με  ζιζάνια. Μια παράσταση με πρωταγωνιστές σακατεμένα από τη νόσο κορμιά. Και θεατές τους άχρηστους πολυλογάδες, ξεχειλωμένους στις καρέκλες τους με μια ραθυμία τσιμέντου.  Μια πολιτεία  διατηρητέα, που μέσα στα καλντερίμια της  σχεδόν κανένας αρχιμάστορας δε φοράει ρούχο ταπεινό.

Ίσως να είναι η κατάρα του «δωρητή» που μας κοιτάζει μετα των αγγέλων του από τη πλαισιωμένη λαδομπογιά του, εκεί κρεμασμένος ψηλά στον παράλληλο τοίχο στο αμφιθέατρο- αμφιθέρετρο των χαιρετισμών και αποχαιρετισμών. Μια κατάρα που ξεκίνησε στον αιώνα των ταραχών των πιθήκων, το καιρό που μ'εκπληξη οι μαλλιαροί πρόγονοι απόκτησαν “λόγο” κι έπρεπε κάτι να κάνουν μ αυτή τη μακάβρια μετάλλαξη.

Ο πιο ακριβοθώρητος μάντης θα ξόδευε άδικα πολύ ιδρώτα για να εκδώσει μια πρόβλεψη. Εγώ που έχω χρόνια ραμμένα πάνω στη φόδρα του εν λόγω μυήματος,  προβλέπω ότι δεν υπάρχει χώρος για χρώματα. Θα μείνουν όλα γκρι. Όπως ήταν παλιά. Γιατί όποιος δήλωσε μόνιμη κατοικία στο τόπο αυτό, ομολόγησε και προσκύνησε προοδευτικά την αχρωματοψία του.

Γι αυτό μη πικραθείτε ποτέ για την αναχώρησή σας.
Πάρτε μαζί τη φαντασία του ανύποπτου στη κοιλάδα των ινδιάνων και φανταστείτε μόνο για λίγο το Αιγαίο έρεβος σα μια τυπωμένη λέξη σε βράχο που δε θα σβυστεί ποτέ.