Πληγή που μαρμαρώνει

 

Τα λόγια σου με σβύσαν.

Γιατί γεμίσαν τα πλευρά μου με το υπόγειο νεφέλωμά σου.

 

Έχεις το χάρισμα κάτω απο το "Φρούριον προσωπείο", με χαμόγελο δροσόνερο, να κρύβεις επιμελώς το άροτρο της μοναξιάς και της ματαίωσης που σε μοραγεί και σε γονατίζει.
Με τις ενοχές σου συμπληγάδες αδιέξοδες σε αργοκίνητη αιώρα.

 

Είσαι οργανικός συμμέτοχος στη βιολογία των άπορων τέκνων του Δαρβίνου. Κι αυτό, γιατί εκσπερμάτωσες το στίγμα σου στους απόρρητους πόθους και πύρωσες τη τιμωρό πλεκτάνη ενός ονυχοφόρου υπερεγώ, για να πληρώσεις τίμημα.

Σε θαυμάζω να τυλίγεσαι στο χείλος του βωμού σου. Κι ας μη ξέρεις πως να θυσιάσεις το πεπιεσμένο πεπρωμένο σου. Μέχρι να συντονίσεις το χρονόμετρό σου με το ανώνυμο πλήθος. Εκεί που θα αδελφώσεις με τον καθρέπτη του αρεστού.

Και μη ρωτάς πώς να πολεμήσεις τη Μέδουσα πληγή που μαρμαρώνει τη καρδιά σου διαρκώς. Γιατί σύντομα θα μάθεις να γιορτάζεις την ηρεμία σου με τους χθόνιους γυρολόγους.

Να ξεγελάς λοιπόν το ρολόι να δείχνει πάντα ότι κάθε δευτερόλεπτο που περνά δε σε φθείρει, αλλά σε διαχέει στο λιποβαρές σύμπαν.

Στο σύμπαν που δεν υπάρχει θάνατος, παρά μόνο ένας ήχος απο ηλεκτρόνια κι ορμόνες.

 

Έτσι απλά. Να περνούμε απο σώμα σε στόμα, απο φιλί σε δρώμενα, απο αίσθημα σε παραίσθηση κι απο μήτρα σε αλληγορία.

 

Έτσι φτιαγμένοι. Για να γλεντάμε στον αιθέρα. Παροδικοί άβολοι γνώστες.

 

Μέχρι τη σιγή της αναγέννησης.