Ευδόκιμε βιότοπε

Είσαι ένας κύκνος σε μια λίμνη πειρασμών,
δεινός για να ξεπλένεις στον αφρό της φλόγωσης το κάθε χτυποκάρδι.  

Ενώ σ΄ εμένα νότισαν οι σκέψεις της χαράς.
Με μια σφραγίδα φυλακή.
Κι εστέρεψε το δείγμα μου.
Κι έγινα θάλασσα δάκρυ αλμυρό, πριν σε κοιμήσω στα κρυφά στου νου μου το σφυγμό. 

Κι όσο μετρώ τις βελονιές στους κροταφίτες,
σου μαγειρεύω στο κορμί μια λάγνα μουσική.

Μα συ μη με κοιτάς, μη σταματάς.

Να κολυμπάς σαν τον Ερμή στο δισκοπότηρο των εύφλεκτων ορμών σου. 

Γιατί όλα είναι απατηλά, μια σκέψη διαδρομή. 
Ενα βαλσάκι αλλοτινό σε πέτρινο σαλόνι.
Καθώς φρενάρει ο θώρακας  σε μια λακκούβα μοναξιάς.

Κι ανοίγει βρύση ο ουρανός να μη φανεί ποιος κλαίει