Πολύτροπε αμήχανε,                                                              

 

Μια και με πήρε ο αποφασίζων απ΄το μπατζάκι μεχρι τη χωρίστρα σου, καθώς αναρωτιέμαι, αν απλά και μόνο όλα στα σκηνοθετώ, μήπως και προσέξεις κείνη την ακέφαλη εισαγωγή απο την ιστορία των εκπεπτοκότων αγίων.

Στο φτερό για να σου γράψω και να σου θυμίζω το αθέλητό σου. Κι είπα άντε στην ευχή οι αναστολές, μπας και σκουντήσουν καμμιά ημιπεριστροφή στο πλανήτη σου, μήπως πέσει κατα λάθος πάνω μου καμμιά στάλα απ την αυλή των θαυμάτων σου.  Εστω κι ανορθόγραφτα, κατα πως φαίνεται. Αντίθετα με τη δική σου γραμμή και γραμματική.

 

Οπως δείχνει όμως, δεν θα πέσει ίχνος. Επειδή τυλιγμένος στο κουκούλι σου εσυ πατάς για καλά το φρένο. Και περηφανεύεσαι στο όρος μιας κακούργας αλλαζονίας, καθώς κάθεσαι και περιφέρεις τη σφενδόνη του ταμπουρωμένου κυνηγού. Με το τεταμένο ¨κάτι¨  στο μάτι το λουριδοτσακίρικό σου.

 

Μια πιστολιά στο ανθρωπινο ¨ετσι είναι αφού τόθελα γω¨,  χωρις υποτίτλους ή αλλες επιχειρήσεις που διατηρούν διπλά λερά βιβλία. Που πουλούν την ευφορία της ένωσης, εκείνη που δεν τη λένε ποτέ με τ’ονομά της οι φοβικοί ορθόφωνες. Μια ευφορία που τη ξαφρίσαν όσοι πήδησαν τη φωτιά του άγουρου, με το φίδι κολλημένο στα σκέλια. Παινεύοντας με συνέπεια τον κάθε οργασμό.

 

Αυτά να ακούς για να μαθαίνεις όμορφε, στη σχολική εορτή που απαγγέλεις το ποίημα και διαφυλάττεις το σκέρτσο του μισοκουρδισμένου κύκνου, κολυμβητής σε λίμνη μαγκωμένων νάρκισσων. Γιατι αν λάχει να σ αγγίξει το πλήθος, το υπερώον σου θα καβαλικεύει το αληθινό και θα καταρρέεις σαν κάτι το αναίσθητο στη πλατεία του εφήμερου σινεμά σου. Καθώς θα ξετυλίγεται σε τσαλακωμένες οθόνες η ταινία σου, σα παγωμένη αρνητική εμφάνιση.

 

Και θα μου πείς ποιός είμαι εγω να σε ταλανίζω με απολύσεις λέξεων και προσλήψεις εικόνων που σε σπιλώνουν. Σωστά το παίζεις το ερώτημα κορώνα μου, αλλα τα γράμματα δεν φτάνουν για να σου κλείσω μια θέση στη κορυφογραμμή να δείς τον ήλιο του πεφωτισμένου. Γιατί εγώ δεν έχω πια ούτε γκάζι ούτε ρεύμα να φωτίζω, παρα μόνο το μαγνητικό πεδίο σου που καίει το χαλί μου. Για να με αποκάνει ένα υπόκοσμο πορνοδώρο, να σέρνομαι στη σκιά του αμαρτωλού, πριν μου πάρει τη κεφαλή ο ίδιος ο εαυτός μου με μια λαιμητόμο γυαλισμένη αυτοκριτική.

 

Αυτά κι έτσι άλλαξα το υπόλοιπο μου τώρα που χωρίζουμε, για ν αφεθεί και κατι στο κατώφλι του απογεύματος που σμίξαμε.

 

Κι ενήμεροι σιωπών αμφότεροι, σαν ηταν πια η ώρα κι απομακρύνθηκες, σκέβρωσε η οσφυική μου μοίρα η κακή και περιόρισε ο χρονοδείκτης τις παράλληλες διαστάσεις μου σε γκρίζο φόντο.

Μακρυά, με τη περόνη σου ασφαλή και τη καρδιά κρυμμένη.