Αγαπητέ Αναστάσιε

έλαβα το πρωϊνό σου διάβημα μαζί με το αφέψημά μου. Μετά επισκεύθηκα φιλανθρωπικά μια γιαγιούλα στο σπίτι της γιατι έχει πάρκινσον. Επέστρεψα τώρα στο υπόγειό μου, όπου συντάσσω τα μυαλά μου, τα χαρτιά μου, την επιστολή αυτή και άλλα πολλά ασύντακτα.

Είναι σήμερα μια μέρα που μου θυμίζει τις πολύ παλιές εποχές. Όταν εσυ ήσουνα ένα τρισχαριτωμένο σπερματοζωάριο στη σακκουλίτσα χαμηλά του πατρός.  Πρωτού γίνεις υψηλός υιός και σε δαιμονίσει το φυλόπτερον άγριον πνεύμα. Τότε άκουγα τα χελιδόνια να γαμπρίζουν και πήγαινα και για μπάνιο στου «Μπάτη» (Φάληρο) με τη θεία μου. Ξέρεις, είναι η ίδια θεία που ακόμα στα 90 της νομίζει ότι είμαι αρραβωνιασμένος με μια φίλη μου λεσβία κυρία, που από το 1980 δεν της βάζω και στεφάνι ο άτιμος!

Λοιπόν, σήμερα έχω μια διάθεσις έτσι... Κάτι σε «μπορντώ ντορμέζα», με λίγο αεράκι και μυρωδιά από φασολάκι λαδερόν. Με τη νοικοκυρά απο τον πάνω όροφο να φωνάζει τον λατρευτόν της, για να του κάνει με το έτσι θέλω τη γεννητική πρόβα. Και κανω deja vu νοσταλγίες  και περιέργως ζωντανεύει το ιδιαίτερο μάθημα στην γραμματική με τον κύριο Πώμο (άκου όνομα!). Που τότε πήγαινα σπίτι του (10ετών εγώ) κι εκείνος έβγαινε με « σετ πυζάμες στυλ φυλακής ριγέ» κι έπαιζε με τα δόντια του την ορθογραφία μου και μια οδοντογλυφίδα απελπισμένη.

Με απλά λόγια έχω μια γερμένη ψυχική ανάταση με οριζόντιες επιθυμίες, σε φόντο προκλασσικής μουσικής και φαγούραν εις τα σκούρα απόκρυφα.

Δεν θέλω να πάω σε αύριο συνειρμό.  Θέλω να παίζω όλη μέρα με τη συλλογή φιλήδονων γραμματόφιλων, με το τραινάκι των συμβολισμών, με το κουβαδάκι του τσιμεντοκάματου, με το πιστόλι του Κέβιν Κόσνερ, με το νάυλον καπέλλο του μασκαρά και με τον μασκαρά τον ίδιο εις τεταμένην θέσιν, μα και άλλα πολλά.  Ωμως θα με κακοχαρακτήριζε ο κύριος Πώμος, αν ζεί και δεν έχει πάρκινσον και αυτός σαν την γιαγιά που είδα το πρωί.

Πάντως, μόνη η φυλακή μου δεν είναι αρκετή για να γεμίσει τη παλίρροια.

Γι αυτό σε προσδοκώ και θέλω ν ακούσω τη κράτησή σου για το περίεργό μου.