Οδυσσέας

Αγαπητέ Οδυσσέα, η φύσις ολάνοιξε πόδας εις φώς χλιαρόν, ως απο λυχνίας μαγικάς, και εκάθισε εις τας αιμορροίδας της επάνω κι επόνεσε αρκετά. Η κοιλία της χλαπάτσα κι ο ουρανίσκος της εκλεπτισμένος απο τα κραξίματα των ανυπεράσπιστων, βρεγμένων απο δάκυα και απο ερωτοχυλοπίτες, όπως αναφέρει σχετικά και ο λαός.

Η αποκαλυπτόμενη κρυφή σελήνη των ελλήνων μεριά, απόκτησε μούτρα γίδας. Η στερεωμένη σου με μπανέλες απο ξεραμένα φρούτα γενετήσια μακρόστενη, ανεπαύθη εις τόπον ανιαρόν και άνοστον, ώσπερ πίναξ ζωγραφικής με νεκρή φύση απο βάζα, κλάρες, τραπεζομάντηλα και άλλα τρίκ.

Η επι των εραστών ροδόστομη ελπίς κατήντησε ολότελα ξεχυλωμένος στέφανος απο δάφνη, για να δίνει άρωμα στο μαγείρεμα των άπιαστων συντρόφων . Εκείνων ακριβώς που η διάνοιξη ορυγμάτων σε καιρό ειρήνης αποτελεί μια ασχολία, γεμίζοντας έτσι το περιβάλλον τους με αυπνίες και τα συναφή αποκαίδια της ηρεμίας τους.

Γι αυτό κι εμείς οι δυο αναμοχλεύομε δικαίως τη τελική απόφαση, να ηγηθούμε δια μέσου  των αστείρευτων ενδυμάτων μας σε μια άλλη χώρα : τη φρόνηση. Και σέρνουμε τους ανυπόταχτους μαζί να τους έχουμε για απόθεμα, μήπως και τύχει (που δε το θέλουμε!) να ξεχάσουμε τα παλιά.

Επειδή όμως η σάρξ, ώς αναφέρεται και εις πασίγνωστα Ευαγγέλια, ασθενεί αποκλειστικά δι ημάς, αφού εφέραμε την κλίνη μας εις το “αμήν”, την εκαταργήσαμε εις το “αεί”.

Επόμενο βήμα επομένως των αμφιταλαντευόμενων κινήσεών μας είναι η ξερή, γερή παγωμάρα.

Αποτέλεσμα: Να αμολάμε αητό την Καθαρή Τετάρτη, γιατι έτσι καταλήξαμε, και να ελπίζουμε ότι ο φοιτητής των ονείρων μας ίσως κλώθει φρέσκια λόγια να μας τυλίξει. Ως να πιάσει το κρύο. Και να μοιραστούμε τη βραδυά μας, ως συνήθως, με το μαλακό και το οικογενεινακό. Ακριβέστατα αρεστοί στους γονείς των γειτόνων, για τους οποίους τόσο προσεκτικά προσπαθούμε να ζούμε, βάσει των άμωμων αγίων κανόνων της γήινης συμβιωτικής σύμβασης.

Και να καλησπερίζουμε τους αρχόντους μας:  Δηλαδή το ανδρείκελο της αγάπης και τις δρύινες επιπλώσεις των φωλεών μας. Και να μας τρώνε τα κουνούπια σε κάθε διάλειμμα των βλεφάρων.Τα κουνούπια του περιοδεύοντος τσίρκου, στo οποίο μπαινοβγαίνουμε ασταμάτητα.

Εμείς να τα κάνουμε μαντάρα και να πέφτουμε μέσα στo θέμα του αδιέξοδου κι εκείνοι οι άλλοι, ας πούμε, να μας τροφοδοτούνε αφλογιστία για τη θεραπεία της πλήξης. Σαν και να ξαναναγύριζε ο πρό Χριστόν αιώνας των προγόνων μας.

Ετσι μούρχεται, αν θα'θελα, να επέρναγα απο το νού ανθρώπου και να εράπιζα τον Βεζούβειον Ηφαιστον, ώστε να μην μας ελλοχεύει πλέον με τας λάβας του ανελέητα.

Για να μην πολυδρομώ με την ηλεκτρονική γραφίδα μου, τωρα που βρίσκεσαι εν πλώ, και επι τη επετείω των μερικών χρόνων απο το φύσιγμα της ζωής σου, σε ασπάζομαι επι την κεφαλήν της πυραμίδος σου, και σoυ εύχομαι ο νους μακρύς σε τόπο ιερόπτερο, γιομάτο χάρες και διχως μελανιές.

 Απόμακρος που είσαι πια, σαν ενας τόσα δα μικρός αστεροειδής.