Φύλακες

Για μια ακόμη φορά διατηρητέος παρά της μεγάλης διασταύρωσης.
Παρατηρώ τα τραμ να μου θυμίζουν το 1955 και καθώς προσπερνάνε ξεσκονίζω τις γρίλιες μου μισάνοιχτος.

Υποψιάζομαι να μου περνούν τα χρόνια απολιθωμένα, σαν το ζεστό ανθόνερο που έχει ρεύσει πολλάκις στις περιωπές των εναγκαλισμών μου.

Και χωριό δεν κάνω τις ώρες αυτές. Και λαθραλιεύω στο χρόνο σκέψεις, έτσι καθιστός στον καναπέ που δεν του άφησα κανένα απολύτως λεκέ απο τα παλιά. Τότε που η σάρκα ανατρίχιαζε στο φωτοβόλο οχυρό της ηδονής.

Έτσι αρκούμαι στο κτήμα της μνήμης να καλλιεργώ θαλαμίσκους με περασμένους θεούς.
Δίχως να έχω εκτροχιάσει την εντολή που την έφτιαξαν με σοφία οι έγκλειστοι φύλακές μου.
Ακόμα..